Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Brzozowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Brzozowie I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący – sędzia PSR Daniel Radwański

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2023 r. w Brzozowie, na posiedzeniu niejawnym;

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.;

przeciwko K. C.;

o zapłatę kwoty 19 195,15 zł

I.  zasądza od pozwanego K. C. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 19095,15 (dziewiętnaście tysięcy dziewięćdziesiąt pięć 15/100) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10.05.2021r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4564,46 (cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt cztery 46/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu, z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Brzozowie kwotę 872,33 (osiemset siedemdziesiąt dwa 33/100) zł tytułem zwrotu wydatków.

Sędzia PSR Daniel Radwański

​  Sygn. akt I C 189/21

​ 

​  Uzasadnienie

wyroku z dnia 30 marca 2023r.

Powód (...) SA z siedzibą w W. pozwem z dnia 17.09.2021r. wniósł o zasądzenie od pozwanego K. C. kwoty 19.195,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 maja 2021 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podniósł, że dochodzona kwota stanowi regres wobec sprawcy szkody komunikacyjnej z dnia 19 czerwca 2018 r., w której uszkodzony został samochód osobowy marki A.. Powód zlikwidował szkodę w ramach umowy ubezpieczenia OC, którą objęty był ruch pojazdu marki V. (...) nr rej. (...). Powód wypłacił odszkodowanie w łącznej wysokości 18035 zł. Powód wskazał, że pozwany sprawca szkody kierował samochodem V. (...) bez uprawnień i na podst. art. 43 pkt. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., nr 124, poz. 1152, ze zm.) powodowi przysługuje roszczenie o zwrot wartości spełnionych świadczeń odszkodowawczych bezpośrednio od sprawcy, który wyrządził szkodę ubezpieczonym pojazdem.

Ponadto powód naliczył i skapitalizował odsetki ustawowe od wypłaconych kwot do dnia wystąpienia z pozwem w postępowaniu elektronicznym w łącznej kwocie 1160,15 zł i wniósł o ich zasądzenie od pozwanego.

Pozew k.3-4, pismo k.109-111.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Pozwany co do zasady nie kwestionował roszczenia lecz zarzucił, że wypłacone przez powoda odszkodowanie i zadośćuczynienie było znacznie zawyżone. Pozwany podał, że uszkodzony samochód pomimo przyjęcia przez powoda szkody całkowitej jest nadal użytkowany przez poszkodowanego, zatem stwierdzona przez ubezpieczyciela szkoda całkowita budzi wątpliwości. Ponadto zarzucił, że wypłacone poszkodowanemu zadośćuczynienie było niezasadne, gdyż u poszkodowanego nie stwierdzono trwałego uszczerbku na zdrowiu, a obrażenia były powierzchowne.

Odpowiedź na pozew k. 96-98.

Między stronami nie było sporu co do zasady odpowiedzialności pozwanego wobec powoda z tytułu wypłaty poszkodowanemu odszkodowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wartość pojazdu A. (...) z 2007r. nr rej. (...) przed szkodą wynosiła 22000 zł. W wyniku szkody z dnia 19 czerwca 2018 r. uszkodzone zostały zderzak przedni, krata wlotu powietrza, mocowanie zderzaka, pokrywa silnika, reflektor przedni lewy, reflektor przeciwmgielny lewy, kierunkowskaz boczny lessy, błotnik przedni lewy, osłona błotnika, spojler nadkola prawego, nadkole przednie lewe, pas przedni, podłużnica górna nadkola prawa i lewa, podpora podłużnicy, szyba czołowa, szyba drzwi przednich lewych, lusterko zewnętrzne lewe, szkielet drzwi przednich prawych, zderzak tylny, sworzeń zewnętrzny lewy, wahacz przedni lewy, przegub przedni lewy, obudowa łożyska koła, amortyzator przedni lewy, piasta koła, felga przednia lewa, drążek łączący przegub prawy, obudowa filtra powietrza, opona i chłodnica. Koszt naprawy tych uszkodzeń tj. wymiana koniecznych części z użyciem części Q albo naprawa elementów podlegających naprawie, w tym malowanie kosztowałoby 29041,38 zł. Przy użyciu części oryginalnych A. koszt naprawy pojazdu wzrósłby do 36432,93 zł. Koszty te uzasadniały przyjęcie przez ubezpieczyciela szkody całkowitej. Pojazd w stanie uszkodzonym warty był 5500 zł, a więc różnica wartości pojazdu przed szkodą i po szkodzie wyniosła 16500 zł.

Po kolizji poszkodowany naprawił samochód przy użyciu części używanych i korzystał z niego.

W wyniku kolizji, która doprowadziła do szkody w pojeździe A. (...), poszkodowany doznał obrażeń szyi skutkujących bólem przez kilka dni. Poszkodowany nosił przez 3-4 dni kołnierz ortopedyczny i przez około dwa tygodnie pozostawał na zwolnieniu chorobowym.

Powód zlikwidował szkodę w ramach umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdu V. (...) nr rej. (...), w ten sposób, że wypłacił poszkodowanemu kwotę 16600 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe, 1400 zł tytułem zadośćuczynienia i 35 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie zeznań świadka S. C. (k. 121), opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej G. S. (k.129-153, k.183-191), umowy ubezpieczenia (k.8), korespondencji powoda z poszkodowanym i pozwanym (k. 10-22), fotografii (k.22-59), wyroku z dnia 12.08.2019r. (k.60).

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda było niemal w całości uzasadnione i znajdowało podstawę prawną 43 pkt. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., nr 124, poz. 1152, ze zm.), zgodnie z którym zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym. Pozwany nie kwestionował faktu spowodowania szkody i kierowania pojazdem mechanicznym bez uprawnień. Kwestionował natomiast zasadność wypłacania poszkodowanemu odszkodowania i zadośćuczynienia. Zatem Sąd w oparciu o przedstawione dowody obowiązany był do ustalenia, czy kwoty wypłacone przez zakład ubezpieczeń, znajdowały uzasadnienie w przepisach regulujących wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia, które sprawca szkody zobowiązany byłby do zapłaty na rzecz osoby poszkodowanej. Zgodnie z art. 361 §1 kpc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a zgodnie z §2 naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Ponadto na podst. art. 444 § 1 kc, odszkodowanie przysługuje, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia i obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast na podst. art. 445 §1 kc w wypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Na podstawie opinii biegłego G. S. Sąd ustalił, że w wyniku kolizji pojazd poszkodowanego S. C. uległ uszkodzeniom, których naprawa wymagałaby poniesienia kosztów w wysokości co najmniej 29041,38 zł. Przy wartości pojazdu w wysokości 22000 zł, uzasadniało więc przyjęcie przez ubezpieczyciela szkody całkowitej i wypłacenia odszkodowania, w kwocie stanowiącej różnicę między wartością pojazdu przed szkodą tj. 22000 zł, a wartością pozostałości w wysokości 5500 zł. Zatem szkoda w pojeździe miała wysokość 16500 zł i taką kwotę powód powinien wypłacić poszkodowanemu z tego tytułu. Pozwany zarzucał, że wypłacenie odszkodowania przez powoda w wysokości 16600 zł było nieuzasadnione, ponieważ poszkodowany po naprawie pojazdu jeździł nim, więc nie zaistniała szkoda całkowita, a odszkodowanie było wypłacone w zawyżonej wysokości. W świetle przeprowadzonych dowodów zarzut ten nie był uzasadniony. Pojęcie „szkoda całkowita” jest pojęciem prawnym, służącym określeniu sytuacji faktycznej, w której koszt przywrócenia rzeczy do stanu sprzed szkody przewyższa jej wartość i znajduje zastosowania w toku likwidacji szkody. Nie oznacza natomiast stanu rzeczy powodującego brak możliwości jej naprawy i dalszego używania. Za takim stwierdzeniem przemawia literalna wykładnia art. 363 §1 kc, zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Zatem przepis ten, w wypadku gdyby przywrócenie rzeczy do stanu sprzed szkody pociągało nadmierne koszty, nie uzależnia odszkodowania od niemożliwości naprawy rzeczy i nie wymaga, aby była on niezdatna do użytku. Poszkodowany mógł zatem naprawić uszkodzony samochód, nawet przy użyciu części używanych i jeździć nim, a ponadto domagać się odszkodowania w wysokości utraty wartości podjazdu spowodowanej szkodą. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę pozwanego, że gdyby powód zgodnie z wolą pozwanego nie przyjął szkody całkowitej, a poszkodowany naprawił pojazd w fachowym warsztacie, nawet w tańszej opcji z użyciem części Q, to spowodowałoby to koszty o ok. 13000 zł wyższe niż wypłacone odszkodowanie.

Dlatego też mając na uwadze ustalenia faktyczne, zasadne było wypłacenie przez powoda na rzecz poszkodowanego kwoty 16500 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe. W konsekwencji powództwo o zwrot tej kwoty od pozwanego było w tym zakresie uzasadnione, a co do kwoty 100 zł podlegało oddaleniu.

Uzasadnione było też powództwo w zakresie kwoty 35 zł wypłaconej tytułem odszkodowania za koszty leczenia w postaci zakupu kołnierza ortopedycznego. Poszkodowany zakupił ten artykuł medyczny w związku z obrażeniem szyi, stwierdzonym przez lekarza, które to obrażenie pozostawało w związku z kolizją spowodowaną przez pozwanego.

Wbrew zarzutom pozwanego uzasadnione było też wypłacenie kwoty 1400 zł tytułem zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie obejmuje pieniężne wynagrodzenie za szkodę o charakterze niemajątkowym. Poszkodowany w wyniku zderzenia się pojazdów doznał urazu szyi, który spowodował u niego kilkudniowe dolegliwości bólowe i zwolnienie chorobowe wynikające z konieczności nieobciążania szyi. Kwota 1400 zł nie jest kwotą wygórowaną, lecz adekwatną do konsekwencji bezprawnego działania pozwanego dla zdrowia poszkodowanego. Powstanie krzywdy tego rodzaju nie budziło wątpliwości Sądu, gdyż z doświadczenia życiowego wiadomo, że w wyniku nawet niegroźnych zderzeń samochodów, dochodzi do naruszenia struktur szyi, co powoduje dokuczliwy ból o różnym czasie trwania, pomimo braku stwierdzenia w badaniach obrazowych uszkodzeń struktur anatomicznych.

Naliczenie i skapitalizowanie odsetek ustawowych do dnia wystąpienia z pozwem było uzasadnione i znajdowało podstawę prawną w art. 482 §1 kc.

Mając na uwadze przedstawione argumenty powództwo było uzasadnione co do kwoty 19095, 15 zł i podlegało oddaleniu co do kwoty 100 zł. Dlatego Sąd na podst. art. 43 pkt. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., nr 124, poz. 1152, ze zm.) w zw. z art. 361 §1 kc, art. 363 §1 kc, art. 444 §1 kc i art. 445 §1 kc orzekł, jak w pkt I i II wyroku.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. 100 w pkt. III wyroku. Ponadto w pkt. IV wyroku Sąd nakazał zapłacić stronie pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 872,33 zł tytułem wydatków sądowych.

Sędzia PSR Daniel Radwański