Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Brzozowie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 sierpnia 2021 r.

I.  Część wstępna.

Pozwem z dnia 28 września 2020 r. powódka M. F. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. (dalej jako: (...) S.A.):

1)  kwoty 20 800,00 zł tytułem zadośćuczynienia, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 stycznia 2020 r.;

2)  kwoty 530,00 zł tytułem poniesionych kosztów leczenia, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu;

3)  kwoty 327,90 zł tytułem poniesionych kosztów dojazdów do placówek medycznych, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lipca 2020 r.;

4)  kosztów procesu.

Zgłoszone roszczenia opierały się na zdarzeniu drogowym z dnia 7 listopada 2019 r. W jego wyniku powódka doznała obrażeń, a sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Twierdzenia o faktach stanowiących podstawę zgłoszonych roszczeń powódka zawarła w uzasadnieniu pozwu (k. 4-6v).

W odpowiedzi na pozew z dnia 27 listopada 2020 r. strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Potwierdziła okoliczności zdarzenia drogowego i przebieg postępowania likwidacyjnego oraz wysokość wypłaconych kwot podaną przez powódkę w pozwie. Wskazała, że nie ma związku z wypadkiem leczenie powódki w zakresie choroby żylakowej. Z historii choroby powódki z dnia 22 czerwca 2020 r. z (...) w M. wynika bowiem, że powódka jest rodzinnie obciążona tą chorobą, a więc nie ma ona związku z wypadkiem. Podkreśliła też, że koszt prywatnych wizyt lekarskich nie stanowi normalnego następstwa szkody, a więc dochodzona z tego tytułu kwota 530,00 zł jest nienależna. Dalej zauważyła, że powódka nie zgłaszała żądania zwrotu kosztów dojazdów w toku likwidacji szkody, a jej obliczenia na kwotę 327,90 zł są rażąco zawyżone. Dojazdy w znacznej mierze dotyczyły bowiem zakwestionowanych wizyt prywatnych, a więc także i dojazdy są niezasadne. Nadto wskazała, że odsetki od ewentualnie uwzględnionego roszczenia powinny zostać przyznane od daty wyroku. Podniesione twierdzenia strona pozwana uszczegółowiła w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew (k. 76-81).

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego przewodniczący zarządzeniem z dnia 23 lipca 2021 r. (k. 145) wydanym na podstawie art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1842) wezwał pełnomocników stron do złożenia na piśmie ostatecznych stanowisk w sprawie oraz pouczył, że wobec przeprowadzenia w całości postępowania dowodowego w sprawie sąd – po złożeniu przez strony postępowania stanowisk na piśmie – zamknie rozprawę i wyda orzeczenie na posiedzeniu niejawnym.

W ostatecznym stanowisku z dnia 5 sierpnia 2021 r. pełnomocnik strony pozwanej podtrzymał wcześniej podniesione twierdzenia i wnioski oraz zwięźle je uzasadnił (k. 149-150). W ostatecznym stanowisku z dnia 3 sierpnia 2021 r. pełnomocnik powódki również podtrzymał stanowisko wyrażone na wcześniejszym etapie procesu (k. 152).

W dniu 18 sierpnia 2021 r. sąd postanowieniem wydanym na podstawie art. 15zzs ² powołanej wyżej ustawy z dnia 2 marca 2020 r. zamknął rozprawę oraz wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym (k. 154-155).

II.  Ustalenia faktyczne.

Wyrokiem z dnia 17 lipca 2020 r., prawomocnym z dniem 25 lipca 2020 r., Sąd Rejonowy w Krośnie warunkowo umorzył postępowanie karne wobec T. S., podejrzanego o to, że w dniu 7 listopada 2019 r. w M. na ul. (...) II nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki R. (...) nie zachował należytych środków ostrożności w wyniku czego potrącił przechodzącą przez jezdnię przejściem dla pieszych M. F., co spowodowało, że piesza doznała obrażeń ciała w postaci wstrząśnienia mózgu, złamania kości strzałkowej prawej, liczny otarć naskórka twarzy, skręcenia kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenia w zakresie kończyn dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jej ciała i rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni – to jest o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. Jednocześnie sąd orzekł wobec podejrzanego na rzecz M. F. nawiązkę w kwocie 1000,00 zł.

(dowód: wyrok SR w Krośnie z dnia 17 lipca 2020 r., sygn. II K 196/20, k. 12-13; pisma SR w Krośnie z dnia 18 sierpnia 2020 r., k. 10-11; notatki urzędowe z daty 7 listopada 2019 r. w aktach szkody, k. 82; potwierdzenie okoliczności zdarzenia przez sprawcę z dnia 6 stycznia 2020 r. w aktach szkody, k. 82).

Nawiązka w kwocie 1000,00 zł zasądzona wyrokiem karnym została zapłacona powódce przez sprawcę wypadku.

(okoliczność bezsporna – przyznana przez powódkę, k. 100v).

Po opisanym wyżej zdarzeniu powódka została przewieziona do Wojewódzkiego Szpitala (...) w K. gdzie przebywała od dnia 7 listopada 2019 r. do dnia 14 listopada 2019 r. Została poddana badaniu fizykalnemu, konsultacjom ortopedycznej i neurologicznej oraz badaniom obrazowym: KT głowy i kręgosłupa szyjnego, RTG klatki piersiowej, kręgosłupa LS AP i bok, kręgosłupa piersiowego, stawu kolanowego, podudzia i stopy. Ostatecznie rozpoznano wstrząśnienie, powierzchowny uraz powłok głowy, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł innych nieokreślonych części szyi oraz izolowanie złamanie kości strzałkowej prawej, które zabezpieczono szyną gipsową. Nie stwierdzono innych – świeżych – zmian pourazowych. Po hospitalizacji powódka została wypisana w stanie ogólnym dobrym z zaleceniami kontroli w poradni chirurgicznej i ortopedycznej oraz zwolnieniem lekarskim (...). Nadto w dniu 19 listopada 2019 r. powódka otrzymała skierowanie do poradni neurologicznej z rozpoznaniem: pourazowe bóle głowy.

Po opuszczeniu szpitala M. F. podjęła leczenie ambulatoryjne. W dniach 21 listopada 2019 r. i 19 grudnia 2019 r. odbyła wizyty w Poradni Urazowo-Ortopedycznej Wojewódzkiego Szpitala (...) w K.. W ramach leczenia szynę gipsową zamieniono na ortezę oraz zalecono kontrolę w poradni chirurgicznej.

W dniach 19 listopada 2019 r., 9 grudnia 2019 r., 30 grudnia 2019 r., 21 stycznia 2020 r., 11 lutego 2020 r., 17 lutego 2020 r., 2 marca 2020 r., 9 kwietnia 2020 r. powódka odbyła wizyty w Poradni Chirurgicznej Wojewódzkiego Szpitala (...) w K.. W ich toku otrzymywała kolejne zwolnienia lekarskie (...), a ostatecznie leczenie zakończono dnia 9 kwietnia 2020 r. ze stwierdzeniem zdolności powódki do pracy od 11 kwietnia 2020 r.

Równolegle do w/w wizyt powódka odbywała konsultacje – w tym teleporady – w Poradni Ogólnej Ośrodka (...) w M., w datach: 15 listopada 2019 r., 19 listopada 2019 r. , 20 marca 2020 r., 23 marca 2020 r., 10 kwietnia 2020 r., 22 kwietnia 2020 r., 8 maja 2020 r., 14 maja 2020 r., 15 czerwca 2020 r., 24 czerwca 2020 r. i 29 czerwca 2020 r. W czerwcu 2020 r. powódka zgłosiła bóle kończyn dolnych, podudzi i częste ich obrzęki. Stwierdzono napięcie podudzi i obrzęk kostek oraz skierowano powódkę do poradni chirurgicznej. W ramach wizyty chirurgicznej w wywiadzie stwierdzono u powódki rodzinne obciążenie możliwością choroby żylakowej w związku z jej stwierdzeniem u matki powódki, a w badaniu stwierdzono wzmożone nieco napięcie mięśni brzuchatych. W ramach skierowania do poradni USG wykonano również badanie USG kończyn dolnych M. F. pod kątem żylaków.

W związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 7 listopada 2019 r. M. F. rozpoczęła konsultacje psychologiczne w Prywatnym Gabinecie Psychologicznym mgr M. Ż. w K.. Odbywała wizyty w datach 28 listopada 2019 r., 6 lutego 2020 r., 4 czerwca 2020 r., 2 lipca 2020 r.

Powódka odbyła również w dniu 17 czerwca 2020 r. kontrolną wizytę neurologiczną u lek. med. T. M. w K. W.. W badaniu nie stwierdzono odchyleń neurologicznych, a lekarz orzekł brak wskazań do dalszego leczenia związanego z przebytym wypadkiem.

Oprócz wizyt lekarskich w ramach leczenia ambulatoryjnego powódka w dniu 10 stycznia 2020 r. przeszła ponowne badanie KT głowy – bez kontrastu i z kontrastem. Nie opisano zmian związanych ze zdarzeniem z dnia 7 listopada 2019 r. Z kolei w dniu 17 lutego 2020 r. powódka przeszła badanie USG prawego stawu kolanowego. Stwierdzono nieco zwiększoną ilość płynu od strony bocznej oraz nieco niejednorodne łąkotki. Innym zmian nie uwidoczniono.

M. F. przeszła również dwie serie zabiegów rehabilitacyjnych stawu kolanowego prawego, po 10 zabiegów każda, a to w okresie od 17 lutego 2020 r. do 28 lutego 2020 r. (GL, LR, KRIO, (...), UD) oraz od 4 maja 2020 r. do 15 maja 2020 r. (LR, UD, (...), (...), GL). W obydwu przypadkach stwierdzono poprawę i zwiększenie zakresu ruchu.

(dowód: dokumentacja medyczna powódki, k. 14-54 oraz w aktach szkody, k. 82; zaświadczenie o zdolności do pracy, k. 55; wydruki zdjęć miejsca zdarzenia oraz wydruki zdjęć powódki w aktach szkody, k. 82; zeznania świadka P. F., k. 99v-100).

Z tytułu prywatnych konsultacji psychologicznych M. F. poniosła wydatki w kwocie 400,00 zł (4 x 100,00 zł), a z tytułu prywatnej wizyty neurologicznej w dniu 17 czerwca 2020 r. poniosła wydatek w kwocie 130,00 zł.

(dowód: faktury, k. 56-59).

Powódka skorzystała z prywatnej, odpłatnej wizyty u neurologa ze względu na fakt, że na wizytę refundowaną w ramach NFZ należało oczekiwać około dwóch miesięcy, a nadto ze względu na bliską odległość do tego specjalisty z miejsca zamieszkania. Powódka rozpytywała również na temat czasu oczekiwania na wizyty psychologiczne refundowane przez NFZ w M. i w K., i wobec otrzymania informacji że jest to okres do dwóch miesięcy, skorzystała z wizyt odpłatnych, gdyż odczuwała konieczność natychmiastowej pomocy psychologicznej.

(dowód: zeznania świadka P. F., k. 100; ).

W związku ze zdarzeniem powódka poniosła koszty dojazdów do placówek medycznych na wizyty i badania oraz koszty związane z odwiedzinami męża w szpitalu w K. w okresie jej hospitalizacji. Przejazdy wykonywane były z użyciem samochodu V. o numerze rejestracyjnym (...) cm ³, diesel. Łączny dystans przejechanych kilometrów obejmował 1093 km, w tym przejazdy do:

1.  (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w K. w dniu 7 listopada 2019 r. (30 km);

2.  szpitala w K. w związku z odwiedzinami powódki przez męża w dniach: 8-14 listopada 2019 r. (420 km);

3.  poradni chirurgicznej w dniach: 19 listopada 2019 r. i 9 grudnia 2019 r. (60 km);

4.  poradni ortopedycznej w dniach: 21 listopada 2019 r. i 19 grudnia 2019 r. (60 km);

5.  Narodowego Funduszu Zdrowia i Szpitala w K. w dniu 21 listopada 2019 r. (6 km);

6.  psychologa w dniach: 28 listopada 2019 r., 6 lutego 2020 r., 4 czerwca 2020 r., 2 lipca 2020 r. (120 km);

7.  poradni neurologicznej w dniach: 4 grudnia 2019 r. i 17 czerwca 2020 r. (10 km);

8.  zakładu pracy w dniu 19 grudnia 2019 r. (21 km);

9.  poradni chirurgicznej w dniach: 30 grudnia 2019 r., 21 stycznia 2020 r., 12 lutego 2020 r., 17 lutego 2020 r., 2 marca 2020 r. (111 km);

10.  H. celem wykonania badań laboratoryjnych w dniu 7 stycznia 2020 r. (5 km);

11.  Szpitala w K. celem wykonania badania TK w dniu 10 stycznia 2020 r. (30 km);

12.  R. – lekarz orzecznik w dniu 13 stycznia 2020 r. (120 km);

13.  Gabinetu rehabilitacji w H. w okresach: 17-28 lutego 2020 r. i 04-15 maja 2020 r. (100 km, to jest 20 x 5 km).

(okoliczności bezsporne – niezaprzeczone przez stronę pozwaną w zakresie: faktu wykonania przejazdów, dat przejazdów, odległości przejazdów oraz sposobu wyliczenia kosztów przejazdu, a nadto dowody: rozliczenie kosztów dojazdów, k. 60-61; zeznania świadka P. F., k. 100; przesłuchanie powódki, k. 100v).

W dniu 11 grudnia 2019 r. pełnomocnik powódki za pośrednictwem wiadomości e-mail zgłosił szkodę stronie pozwanej na adres (...) , przesyłając żądanie wypłaty kwoty 50 000,00 zł zadośćuczynienia oraz zwrot kosztów leczenia zgodnie z dołączonymi fakturami. Tego samego dnia strona pozwana potwierdziła przyjęcie zgłoszenia i zarejestrowanie zdarzenia pod numerem (...)-01.

(dowód: zgłoszenie szkody z dnia 11 grudnia 2019 r., k. 62; potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia z dnia 11 grudnia 2019 r. w aktach szkody, k. 82).

W toku postępowania likwidacyjnego powódka była trzykrotnie poddawania ocenie według klasyfikacji I. przez lekarzy orzeczników na zlecenie strony pozwanej, to jest w datach 20 grudnia 2019 r., 19 stycznia 2020 r. i 21 lipca 2020 r. W ramach oceny medycznej na potrzeby postępowania likwidacyjnego ustalono, że powódka przez 6 tygodni od zdarzenia odczuwała okresowo silny ból, wymagający doraźnego leczenia i utrudniający pracę. Nie stwierdzono nieodwracalności następstw zdarzenia drogowego. Uznano również zasadność wydatków powódki objętych fakturami nr (...) oraz zasadność medyczną wydatku objętego fakturą nr (...) (konsultacja neurologiczna) przy stwierdzeniu, że wizyta ta mogła odbyć się w ramach refundacji przez NFZ. Z kolei wydatki objęte fakturami (...) (konsultacje psychologiczne) zostały uznane za medycznie uzasadnione, a co do poniesionych kwot o tyle, o ile wizyty nie mogły nastąpić w ramach NFZ. Wskazano, że w następstwie zdarzenia drogowego u powódki nie diagnozowano zaburzeń psychicznych, jednak skargi subiektywne uzasadniają przemijające i nienasilone wystąpienie zaburzeń adaptacyjnych w następstwie urazu.

(dowód: orzeczenia I. w aktach szkody, k. 82).

Decyzją z dnia 3 stycznia 2020 r. strona pozwana przyznała powódce kwotę 4650,00 zł tytułem zadośćuczynienia, a następnie decyzją z dnia 21 stycznia 2020 r. kwotę 3550,00 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia. W wyniku odwołania powódki z dnia 16 lipca 2020 r. i przesłania dodatkowej dokumentacji, strona pozwana wydała w dniu 24 lipca 2020 r. kolejną decyzję, w której odmówiła wypłaty dalszych świadczeń. Oprócz zadośćuczynienia strona pozwana wypłaciła powódce odszkodowanie za zakup ortezy stawu kolanowego, środków medycznych i lekarstw - które to wydatki zostały udokumentowane przez powódkę za pomocą rachunków o numerach: (...). Nie zostały uznane i objęte wypłatą odszkodowania koszty prywatnych wizyt psychologicznych oraz koszt prywatnej wizyty u lekarza neurologa – udokumentowane fakturami (...).

(dowód: decyzja z dnia 3 stycznia 2020 r., k. 63-64 oraz w aktach szkody, k. 82; decyzja z dnia 21 stycznia 2020 r., k. 65 oraz w aktach szkody, k. 82; decyzja z dnia 24 lipca 2020 r., k. 66 oraz w aktach szkody, k. 82; faktury j.w. w aktach szkody, k. 82).

Do skierowanego do strony pozwanej pisma z dnia 16 lipca 2020 r. pełnomocnik powódki dołączył pełną dokumentację medyczną M. F. sprzed tej daty, w tym pierwszy raz w toku postępowania likwidacyjnego zgłosił szkodę z tytułu poniesionych kosztów dojazdu, przedkładając oświadczenia powódki i jej męża w tym zakresie.

(dowód: decyzja z dnia 24 lipca 2020 r., k. 66 oraz w aktach szkody, k. 82, dokumenty w aktach szkody, k. 82 – plik: 2020-07-17_M. (...)_-_DOKUMENTACJA).

W wyniku zdarzenia drogowego z dnia 7 listopada 2019 r. powódka M. F. doznała obrażeń w postaci stłuczenia głowy, stłuczenia licznych okolic ciała, skręcenia i naderwania kręgosłupa szyjnego, stłuczenia okolicy lędźwiowej, złamania podgłowowego strzałki prawej. Wszystkie doznane obrażenia wykazują związek przyczynowo-skutkowy z opisanym zdarzeniem. W leczeniu ambulatoryjnym, po siedmiodniowym pobycie w szpitalu, powódka kontynuowała unieruchomienie kręgosłupa szyjnego za pomocą kołnierza Schanza oraz kończyny dolnej prawej za pomocą szyny gipsowej, którą następnie zamieniono na ortezę. Leczenie skutków zdarzenia trwało do kwietnia 2020 r. W związku z odniesionymi w dniu 7 listopada 2019 r. urazami powódka była narażona na cierpienia fizyczne i niewygody. Dolegliwości te, oceniane w dziesięciostopniowej, degresywnej skali (...) wynosiły: 4-3 stopnie (...) przez pierwsze cztery tygodnie, 3-2 stopnie (...) przez dalsze sześć tygodni oraz 2-1 stopni (...) do zakończenia leczenia w kwietniu 2020 r. M. F. po wypadku doznawała ograniczeń w realizacji podstawowych potrzeb życiowych, które to ograniczenia wynikały z konieczności stosowania unieruchomienia (...). Nie była osobą chorą obłożnie, jednak ograniczenia w poruszaniu się i unieruchomienie szyi w pierwszej fazie leczenia powodowały ograniczenie możliwości poruszania, wykonywania pracy zawodowej i uprawiania sportu rekreacyjnego. Doznane urazy spowodowały u powódki długotrwały uszczerbek na zdrowiu wynoszący 3% - oceniany per analogiam w odniesieniu do pourazowego zespołu bólowego szyi oraz trwały uszczerbek na zdrowiu wynoszący 3% w odniesieniu do izolowanego złamania strzałki. Odniesiony uraz kręgosłupa szyjnego ma charakter odwracalny i nie powoduje powstania odległych skutków w przyszłości. Również przebyte złamanie strzałki nie wywoła skutków odległych.

(dowód: opinia biegłego sądowego dr. n. med. A. P. z dnia 25 marca 2021 r., k. 109-115).

Zdarzenie z dnia 7 listopada 2019 r. wpłynęło również niekorzystnie na zdrowie psychiczne powódki, powodując zaburzenia adaptacyjne oraz osłabienie sprawności poznawczej. Owe skutki są bezpośrednimi konsekwencjami wypadku. Stanowią uciążliwość dla powódki, wpływając na jakość jej codziennego funkcjonowania w pracy i w domu. Trwałość takich objawów jest niemożliwa do oszacowania, ponieważ ich utrzymywanie się jest kwestią zindywidualizowaną i osobniczo zmienną. Proces zdrowienia mogłyby ułatwić regularne wizyty psychoterapeutyczne, co dawałoby perspektywę wyeliminowania opisanych objawów.

(dowód: opinia neuropsychologiczna biegłego sądowego mgr. W. R. z dnia 18 maja 2021 r., k. 129-132v).

W dacie zdarzenia powódka M. F. miała 34 lata. Pracowała zawodowo jako pielęgniarka w Ośrodku (...) w M.. W czasie wolnym zajmowała się pracą w ogródku, bieganiem, spacerami, jazdą na rowerze i opieką nad zwierzętami (trzema psami oraz kotami). Po zakończeniu leczenia, wróciła do pracy od 18 maja 2020 r., na poprzednio zajmowane stanowisko. Jej dochody nie uległy zasadniczej zmianie i są obecnie większe o 100,00 zł. Obecnie powódka nie zajmuje się pracą w ogródku, gdyż ta wymaga schylania się. Ze względu na ból nogi przestała biegać i ograniczyła spacery, a jazda na rowerze sprawia jej trudność. Jej sprawność fizyczna jest mniejsza niż przed wypadkiem i powódka szybciej się męczy. Po zdarzeniu powódka stała się bardziej nerwowa, narzekała na ból i przyjmowała leki przeciwbólowe – początkowe zapisane przez lekarza, a następnie ogólnodostępne. Bezpośrednio po zdarzeniu powódka wymagała pomocy przy podstawowych czynnościach dnia codziennego jak mycie, gotowanie, sprzątanie. Przez około dwa tygodnie po wypadku nosiła szynę gipsową na nodze, a następnie przez około cztery tygodnie ortezę. Z biegiem czasu rodzaj i wymiar pomocy ulegały zmniejszeniu, gdyż około trzeciego miesiąca od zdarzenia powódka zaczęła czuć się lepiej. Ani przed zdarzeniem z dnia 7 listopada 2019 r., ani po nim powódka nie brała udziału w innych wypadkach komunikacyjnych ani nie pozostawała w leczeniu specjalistycznym za wyjątkiem leczenia tarczycy.

(dowód: zeznania świadka P. F., k. 99v-100; przesłuchanie powódki, k. 100v-101).

III.  Ocena dowodów.

Opisany stan faktyczny sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów, które w zakresie stanowiącym podstawę poczynionych ustaleń uznał za wiarygodne.

Wskazać przy tym należy, że tak okoliczności samego zdarzenia, jak i reakcja strony pozwanej na zgłoszoną przez powódkę szkodę, nie były przedmiotem sporu w sprawie. Towarzystwo ubezpieczeń nie kwestionowało też zasady swojej odpowiedzialności i przyznało fakt objęcia sprawcy zdarzenia ochroną ubezpieczeniową w dacie zdarzenia objętego pozwem. Spór dotyczył natomiast rozmiaru krzywdy doznanej przez powódkę, a w związku z tym zasadności przyznania dalszego zadośćuczynienia oraz zasadności przyznania odszkodowania w zakresie prywatnych wizyt psychologicznych, wizyty neurologicznej oraz kosztów przejazdów.

Jako w pełni wiarygodną sąd ocenił opinię powołanego w sprawie biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii - dr. n. med. A. P.. Opinia nie budziła wątpliwości zarówno w sferze formalnej jak i merytorycznej. Zakres opracowania, przyjęta metodologia oraz wysnute wnioski stanowią logiczną całość i charakteryzują się profesjonalizmem, klarownością wywodu oraz jednoznacznością twierdzeń. Wiarygodność opinii wzmaga dodatkowo znaczne doświadczenie zawodowe biegłego w opiniowaniu w sprawach o zbliżonym stanie faktycznym oraz stopień naukowy posiadany przez biegłego. Podkreślenia wymaga, że biegły opiniował w oparciu o pełną dokumentację medyczną – w tym wyniki szeregu badań obrazowych – oraz na podstawie badania przedmiotowego powódki.

Analogicznie sąd ocenił opinię neuropsychologiczną mgr. W. R. sporządzoną w sprawie. Biegły poddał szczegółowej analizie dane z akt sprawy, przeprowadził wywiad psychologiczny oraz badanie neuropsychologiczne powódki z wykorzystaniem szeregu narzędzi psychologicznych w formie testów. Kompleksowo przeprowadził wywód opinii i zaprezentował jej wnioski wraz ze szczegółowym i logicznym uzasadnieniem. Opinią objęte zostały wszystkie zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych i istotne dla wyrokowania.

Powódka zakwestionowała opinię biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii wskazując, że jej badanie zostało przeprowadzone w sposób niedokładny oraz powierzchowny, z pominięciem wywiadu. Powódka nie złożyła jednak w związku z tym żadnych wniosków dowodowych, wprost wskazując, że nie wnosi o opinię uzupełniającą (k. 127). Strona pozwana nie kwestionowała opisanej opinii w żadnym aspekcie (k. 125).

Odnosząc się do powyższego stwierdzić trzeba, że twierdzenia powódki w zakresie sposobu opiniowania przez biegłego sądowego dr. n. med. A. P. pozostają nieweryfikowalne w związku z brakiem dalszych wniosków dowodowych z nimi związanych. Naturalną konsekwencją podniesionych twierdzeń powinien być stosowny wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego albo z opinii innego biegłego (art. 232 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c.). Skoro powódka – reprezentowana przez fachowego pełnomocnika – takiego wniosku nie złożyła, to sąd uznaje twierdzenia zgłoszone w odpowiedzi na doręczoną opinię jako polemiczne w stosunku do treści opinii i procesowo nieudowodnione. Nie wpłynęły one na ocenę opinii dokonaną przez sąd i w żaden sposób nie mogły podważyć jej wiarygodności. Nadto trzeba zwrócić uwagę, że biegły dysponował bardzo szerokim materiałem dowodowym, w tym szeregiem badań obrazowych, przeprowadzonych na różnych etapach leczenia. To właśnie materiał dowodowy w postaci dokumentacji medycznej stanowi główne źródło opiniowania biegłego sądowego, co jest zrozumiałe i oczywiste biorąc pod uwagę, że wywiad od badanego opiera się na jego subiektywnych twierdzeniach, które ze względu na bezpośrednie zainteresowanie wynikiem sprawy, z natury rzeczy mogą sprowadzać się do wyolbrzymiania negatywnych skutków zdarzenia będącego źródłem doznanych obrażeń.

Powódka nie kwestionowała opinii neuropsychologicznej w żadnym aspekcie (k. 143). Również strona pozwana jej nie kwestionowała, nie zajmując w jej przedmiocie żadnego stanowiska – mimo wezwania.

W tym miejscu należy wskazać, że sąd oddalił wniosek strony pozwanej o zobowiązanie biegłych do sporządzenia opinii w oparciu o klasyfikację I. (k. 99v). Jeszcze raz podkreślić trzeba, że metodologia sporządzenia opinii przez biegłego sądowego jest częścią wiadomości specjalnych i nie podlega odgórnemu narzuceniu przez strony, a pozostawiona jest opartej na wiedzy medycznej decyzji biegłego. Nie jest rolą stron ani sądu ingerowanie w sferę metodologii pracy biegłego, a więc w sferę merytoryczną jego pracy, a jedynie określenie faktów, których stwierdzenie wymaga wiadomości specjalnych, a więc sformułowanie właściwej tezy dowodowej. Jak już zresztą zostało wspomniane, strona pozwana ostatecznie wniosków opinii i ich wywodu nie kwestionowała, mimo że opinie nie zostały sporządzone w oparciu o klasyfikację I..

Jeżeli chodzi o dowody z dokumentów, to nie były one w żadnym aspekcie kwestionowane przez strony w toku procesu, a sąd również nie stwierdził podstaw dla podważenia ich wiarygodności. Dowody dołączone do pozwu i stanowiące podstawę poczynionych ustaleń znajdowały się również w aktach szkody w wersji elektronicznej, a więc znane były stronie pozwanej już na etapie likwidacji szkody.

W kwestii dowodów z dokumentów odrębnego odniesienia wymagają oświadczenia o wykonanych przejazdach samochodem prywatnym. Otóż strona pozwana w odpowiedzi na pozew podniosła, że powódka nie zgłaszała żądania zwrotu kosztów dojazdów w toku likwidacji szkody, a jej obliczenia na kwotę 327,90 zł są rażąco zawyżone. Dojazdy w znacznej mierze miały bowiem dotyczyć wizyt prywatnych, które pozwany zakwestionował, a więc także i dojazdy na nie uznał za niezasadne. Tak więc strona pozwana nie kwestionowała faktów: samego wykonania przejazdów, ilości spalanego przez samochód paliwa na 100 km, ceny paliwa oraz liczby przejechanych kilometrów. Nie podniosła zresztą żadnych konkretnych zarzutów w stosunku do żądania zwrotu kwoty 327,90 zł. W związku z powyższym sąd uznał dokumenty prywatne w postaci owych oświadczeń za wiarygodne. Ich treść znalazła zresztą potwierdzenie w zeznaniach świadka i powódki, a daty i miejsca przejazdów znajdują potwierdzenie w dokumentacji medycznej.

Za wiarygodne co do zasady sąd uznał również zeznania świadka P. F. (męża powódki) oraz zeznania samej powódki. W zakresie stanowiącym podstawę poczynionych ustaleń zeznania te były zbieżne z faktami wynikającymi z dokumentów dołączonych do pozwu i złożonych w trakcie postępowania likwidacyjnego. Nadto w sposób tożsamy wymienieni zeznawali na okoliczność występujących u powódki negatywnych następstw zdarzenia drogowego w którym brała udział oraz czasu ich trwania i natężenia. Drobne rozbieżności nie dotyczyły istoty złożonych depozycji i są naturalne z punktu widzenia psychologii zeznań i upływu czasu od zdarzenia.

Sąd doszedł jednak do przekonania, że powódka oraz świadek (mąż powódki) przedstawiali fakty z tendencją do wyolbrzymienia odczuwanych przez powódkę skutków zdarzenia i konsekwencji dla jej życia. Subiektywne odczucia powódki i jej męża – bezpośrednio zainteresowanych wynikiem rozstrzygnięcia sprawy i mających świadomość, że wysokość zadośćuczynienia zależy od oceny skutków zdarzenia objętego pozwem – zostały więc poddanie ocenie pod kątem dowodów obiektywnych w postaci dokumentacji medycznej i dowodów z opinii biegłych sądowych.

IV.  Rozważania prawne.

Strona pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności wynikającej z art. 822 k.c. oraz z art. 13 ust. 2 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 854 ze zm.). Kwestionowała jednak zasadność przyznania dalszego zadośćuczynienia ponad wypłacone w toku likwidacji szkody oraz odszkodowania za koszty dojazdów do placówek medycznych i prywatne wizyty lekarskie.

Jak wynika z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Zgodnie natomiast z treścią art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Owa krzywda to szkoda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi.

Z utrwalonego orzecznictwa sądowego wynika, że kryteriami istotnymi przy ustalaniu odpowiedniej sumy zadośćuczynienia są m.in.: rodzaj naruszonego dobra, zakres, rodzaj i charakter uszczerbku lub obrażeń, czas trwania cierpień, wiek oraz sytuacja osobista poszkodowanego, intensywność i charakter ujemnych doznań psychicznych i fizycznych, nieodwracalność następstw zdarzenia, rokowania na przyszłość, konsekwencje zdarzenia dla życia osobistego i zawodowego, poczucie nieprzydatności społecznej, rodzaj i stopień winy sprawcy oraz szereg innych okoliczności podobnej natury, które zależą od indywidualnych okoliczności rozpatrywanej sprawy.

Zadośćuczynienie pieniężne ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, jego celem jest przezwyciężenie przykrych doznań, a jego wysokość powinna być adekwatna do krzywdy, nie może być nadmierna i powinna być utrzymana w rozsądnych granicach.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy zostały wypełnione wszystkie przesłanki konieczne dla przyznania powódce zadośćuczynienia. Urazy jakich doznała powódka oraz ich konsekwencje zostały szczegółowo omówione w części dotyczącej ustalenia faktów i nie ma konieczności szerszego powtarzania owych ustaleń w tym miejscu.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego w kontekście opisanych wyżej przesłanek przyznania zadośćuczynienia i ustalenia jego wysokości doprowadziła sąd do przekonania, że adekwatną kwotą zadośćuczynienia w okolicznościach tej sprawy będzie 20 000,00 zł. Biorąc pod uwagę ustalony stan faktyczny sąd uznaje, że jest to kwota z pewnością wysoka, ale nie nadmierna. Skoro więc w toku likwidacji szkody powódka otrzymała kwotę 8200,00 zł zadośćuczynienia oraz podlegającą zaliczeniu na zadośćuczynienie nawiązkę od sprawcy w kwocie 1000,00 zł, to do zasądzenia pozostała dalsza kwota zadośćuczynienia w wysokości 10 800,00 zł.

Na wysokość tak przyznanego zadośćuczynienia wpływają indywidualne okoliczności rozpatrywanej sprawy ustalone na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów (część II uzasadnienia). Przede wszystkim rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy był umiarkowany. Powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, który w wymiarze procentowym określony został na 3% oraz długotrwałego uszczerbku na zdrowiu również w wymiarze 3%. Sąd miał na względzie, że powódka wymagała siedmiodniowej hospitalizacji, a następnie kontynuowała leczenie ambulatoryjne w ramach poradni specjalistycznych (ortopedycznej i chirurgicznej) oraz podstawowej opieki zdrowotnej, a nadto konsultowała się neurologicznie i na przestrzeni od 28 listopada 2019 r. do 2 lipca 2020 r. (ponad siedem miesięcy) odbyła cztery wizyty u psychologa. Sąd wziął również pod uwagę doznania powódki związane z bólem po zdarzeniu i ograniczenia wynikające z noszenia szyny gipsowej, a później ortezy oraz – w początkowym etapie po wypadku – kołnierza Schanza. Cierpienia fizyczne w postaci bólu od początku miały charakter średni, stale malejący i z biegiem czasu znikomy. Oprócz powyższego M. F. doznała też uszczerbku na zdrowiu psychicznym, odczuwała niepokój związany z udziałem w ruchu drogowym oraz cierpiała z powodu zaburzeń adaptacyjnych i osłabienia sprawności poznawczej. Sąd uwzględnił nadto, że powódka przez niezależne od siebie okoliczności, to jest konsekwencje zdarzenia z dnia 7 listopada 2019 r. zmuszona została do ograniczenia na pewien okres czasu swoich codziennych aktywności, w tym pracy zawodowej, do której wróciła 18 maja 2020 r. Odczuwała dyskomfort związany z bólami głowy, ograniczeniem ruchomości nogi prawej i kręgosłupa w odcinku szyjnym. Przez pierwsze tygodnie od zdarzenia nie była w pełni samodzielna i wymagała drobnej pomocy w czynnościach dnia codziennego. Zmagała się z bólem i wymagała przyjmowania leków przeciwbólowych. Musiała również odbywać wizyty lekarskie i podjąć dwie serie rehabilitacji. W sferze psychicznej odczuwała z kolei wspomniany już niepokój związany z udziałem w ruchu drogowym, którego wcześniej nie doświadczała. Całokształt przedstawionych okoliczności skutkował zmianą rutyny dnia codziennego powódki, która nie miałaby miejsca gdyby nie udział w omawianym zdarzeniu drogowym.

Z drugiej jednak strony sąd miał na względzie, że powódka jest osobą w sile wieku, aktywną zawodowo, prawidłowo funkcjonującą w pracy i w życiu rodzinnym, a jak ustalono uraz nie wpłynął na ogólną zdolność do jej normalnego funkcjonowania – o czym świadczy podjęcie dotychczasowej aktywności zawodowej, to jest pracy w charakterze pielęgniarki. Nie doszło w żadnym stopniu do utraty przez powódkę perspektyw na przyszłość, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy, rozwoju osobistego, a dochody powódki nie zmniejszyły się. Powódka nie odniosła także żadnych negatywnych konsekwencji w swoim życiu rodzinnym i szerzej - społecznym. Chirurg z (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w K. – u którego powódka odbywała zasadniczą część leczenia ambulatoryjnego (osiem wizyt) – stwierdził zakończenie leczenia M. F. i jej zdolność do pracy od dnia 11 kwietnia 2020 r. (k. 55). Co prawda powódka odbyła jeszcze w dniu 17 czerwca 2020 r. kontrolną wizytę neurologiczną, ale w badaniu nie stwierdzono odchyleń neurologicznych, a lekarz orzekł brak wskazań do dalszego leczenia związanego z przebytym wypadkiem. Na podstawie całokształtu dokumentacji medycznej również powołany w niniejszej sprawie biegły sądowy z zakresu chirurgii i ortopedii stwierdził jednoznacznie zakończenie leczenia powódki w kwietniu 2020 r.

W związku z powyższym stwierdzić trzeba, że powódka – zgodnie z obciążającym ją na podstawie art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. ciężarem dowodu – zdołała wykazać związek przyczynowy między zdarzeniem z dnia 7 listopada 2019 r. a podjętym leczeniem w zakresie konsultacji psychologicznych, a w pozostałym zakresie w okresie od daty zdarzenia do dnia 11 kwietnia 2020 r. oraz w zakresie prywatnej wizyty neurologicznej, która miała charakter diagnostyczny, potwierdzający i dlatego była uzasadniona okolicznościami sprawy. Nadto wykazała również ów związek w odniesieniu do przebytej rehabilitacji, która po pierwsze nie była kwestionowana przez stronę pozwaną, a po drugie z natury rzeczy odbywa się nie tylko w trakcie leczenia, ale również po jego ukończeniu – jako forma usprawniania.

Sąd wziął pod uwagę, że biegły sądowy z zakresu neuropsychologii wskazał na występujące nadal u powódki zaburzenia o niewielkim natężeniu, jednak trzeba zauważyć, że powódka dobrowolnie zrezygnowała z wizyt u psychologa z dniem 2 lipca 2020 r. i całkowicie zaprzestała psychoterapii. Dodatkowo, kiedy nawet ją prowadziła, to jedynie doraźnie, skoro w okresie ponad siedmiu miesięcy odbyła zaledwie cztery wizyty.

W takich okolicznościach zadośćuczynienie w wysokości 20 000,00 zł jest odpowiednie. Spełnia swoją funkcję kompensacyjną, a z drugiej strony nie jest wygórowane, nie przekracza doznanej krzywdy i uwzględnia stosunki majątkowe społeczeństwa ustalone w oparciu o wysokość płacy minimalnej i średniej, ceny artykułów i usług oraz średni poziom życia społeczeństwa. Kwota taka nie stanowi źródła nadmiernego wzbogacenia i jednocześnie mieści się też w granicach powszechnie przyjmowanych w orzecznictwie sądów powszechnych, w sprawach o zbliżonym stanie faktycznym.

Z podanych powodów sąd orzekł jak w pkt. I wyroku, zasądzając zadośćuczynienie w kwocie 10 800,00 zł (20 000,00 zł – 9200,00 zł).

Podstawę prawną zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie stanowił art. 481 § 1 i 2 k.c. Jako początkową datę od której możliwe jest zasądzenie odsetek w sprawie sąd przyjął dzień 25 lipca 2020 r. Dopiero w owym czasie rozmiar cierpienia powódki był znany w całości i mógł zostać prawidłowo oceniony przez stronę pozwaną. Skoro jeszcze w dniu 16 lipca 2020 r. (k. 66 akt sprawy) powódka przedłożyła cały szereg dokumentacji do postępowania likwidacyjnego – w tym w znacznej części nowej dokumentacji (plik: 2020-07-17_M. (...)_-_DOKUMENTACJA w aktach szkody), a niezwłocznie, bo 21 lipca 2020 r. wydana została trzecia opinia lekarza orzecznika na zlecenie strony pozwanej (plik: 2020-07-23_F._M._Orzeczenie_I. +koszty_v2_ (...) w aktach szkody), to strona pozwana dopiero wydając decyzję z dnia 24 lipca 2020 r. znała w całości uszczerbek powódki i mogła go prawidłowo ocenić. Z pewnością nie można przyjąć w indywidualnych okolicznościach niniejszej sprawy daty wcześniejszej, skoro samo leczenie psychologiczne powódki trwało do 2 lipca 2020 r. (data ostatniej wizyty). Jednocześnie od złożenia przez powódkę dokumentacji z dnia 16 lipca 2020 r. do dnia wydania decyzji z 24 lipca 2020 r. minął bardzo krótki okres czasu, a biorąc pod uwagę ilość dokumentacji i konieczności wydania ponownej opinii postępowanie likwidacyjne w zakresie zgłoszenia zostało przeprowadzone niezwłocznie.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się słusznie, że towarzystwa ubezpieczeń jako podmioty zawodowo zajmujące się m.in. likwidacją szkód związanych z udziałem w zdarzeniach drogowych mają zarówno środki jak i obiektywne możliwości prawidłowego ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Data początkowa naliczania odsetek nie może przypadać jednak zanim nie będą w pełni znane skutki zdarzenia powodującego konieczność wypłaty świadczenia. Z podanych powodów niezasadne jest zarówno żądanie strony pozwanej dotyczące zasądzenia odsetek od daty wyroku, jak i żądanie powódki o ich zasądzenie od dnia 22 stycznia 2020 r. ( por. m.in. wyrok SA w Poznaniu z dnia 30 października 2018 r., I ACa 107/18, LEX; wyrok SA w Gdańsku z dnia 10 maja 2018 r., V ACa 296/17; wyrok SA w Krakowie z dnia 22 marca 2018 r., I ACa 1231/17, LEX; wyrok SA w Białymstoku z dnia 29 grudnia 2017 r., I ACa 650/17, LEX; wyrok SA w Katowicach z dnia 12 października 2017 r., I ACa 410/17, LEX; wyrok SN z dnia 18 stycznia 2018 r., V CSK 142/17).

Przechodząc do kwestii żądanego przez powódkę odszkodowania sąd uznał zgłoszone roszczenia za zasadne w całości.

W zakresie kosztów prywatnego leczenia wynoszących 530,00 zł w pierwszej kolejności odwołać wypada się do niebudzącego wątpliwości w orzecznictwie sądowym i podzielanego również przez tutejszy sąd stanowiska, zgodnie z którym świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych (por. uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 19 maja 2016 r., III CZP 63/15, LEX).

Powyższy pogląd nie wpływa jednak na obowiązki powódki wynikające z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Tak więc aby kwota odszkodowania za prywatne leczenia mogła zostać powódce przyznana konieczne jest procesowe wykazanie, że był to koszt uzasadniony, celowy i pozostający w związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 7 listopada 2019 r. Na podstawie zeznań świadka i zeznań powódki sąd uznał, że podane okoliczności zostały udowodnione. Powódka podjęła próbę ustalenia terminów wizyt u psychologa i neurologa w ramach refundacji z NFZ, a ich odległość czasowa wynosiła około 2 miesiące od rezerwacji wizyt. W związku z powyższym zasadne było skorzystanie z wizyt odpłatnych. W szczególności dotyczy to pierwszej wizyty psychologicznej, która to pomoc w okolicznościach sprawy potrzebna była niezwłocznie, w celu minimalizacji negatywnych skutków psychicznych zdarzenia. A jako, że terapia psychologiczna opiera się na zaufaniu i więzi z terapeutą, to zasadne było jej dalsze kontynuowanie u tego samego psychologa. Z kolei wizyta neurologiczna została uznana za zasadną medycznie już na etapie postępowania likwidacyjnego – w ramach opinii sporządzonej na zlecenie strony pozwanej. Jeżeli więc była zasadna medycznie, a termin wizyty refundowanej przypadałby z opóźnieniem wynoszącym nawet do dwóch miesięcy, to zasadne było skorzystanie także w tym przypadku z wizyty prywatnej – odpłatnej. Wszystkie te wizyty pozostają w związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 7 listopada 2019 r. co niezbicie wynika z dowodów zgromadzonych w toku postępowania.

W zakresie kosztów przejazdu prywatnym samochodem do placówek medycznych, na rehabilitację i badania powódka przedstawiła zestawienie obejmujące wykonane przejazdy na łącznej odległości 1093 km. Kwotę odszkodowania wyliczyła przyjmując za podstawę spalanie pojazdu wynoszące 6l/100km oraz uśrednioną cenę paliwa wynoszącą 5,00 zł/l. Liczba i miejsca przejazdów znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadka i powódki oraz w dokumentacji medycznej. Zestawienie dat przejazdów z datami wizyt lekarskich, badań i terminów rehabilitacji pozwala na niebudzące wątpliwości przyjęcie, że przejazdy zostały wykonane i miały w całości związek ze zdarzeniem z dnia 7 listopada 2019 r. Zresztą strona pozwana nie kwestionowała samego faktu wykonania przejazdów ani liczby przejechanych kilometrów, a jedynie ogólnie zaprzeczyła zasadności żądania pozwu w omawianym zakresie.

Podkreślenia wymaga, że skoro powódka przestawiła dokument prywatny w postaci zestawienia kosztów przejazdu, dokumentację medyczną, zapewniła dowód z zeznań świadka i swoich własnych, to w tej sytuacji niewystarczające po stronie pozwanej jest proste zaprzeczenie zasadności żądania kwoty 327,90 zł. Strona pozwana powinna przedstawić konkretne twierdzenia i dowody (np. na mniejszy dystans niż opisany przez powódkę, inną cenę paliwa, inne spalanie samochodu, brak wykonania konkretnych przejazdów), gdyż wywodzi z nich korzystne dla siebie skutki prawne. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (por. m.in. wyrok SN z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, L.).

Nadmienić jeszcze wypada, że w orzecznictwie dopuszczana jest możliwość objęcia odszkodowaniem kosztów odwiedzin bezpośrednio poszkodowanego w szpitalu przez członków najbliższej rodziny, który to pogląd tutejszy sąd w całości podziela. Znajduje on wyraz w stanowisku, zgodnie z którym w skład kosztów wynikłych z powodu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, o których mówi art. 444 § 1 k.c., wchodzą nie tylko koszty leczenia w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz także wydatki związane z odwiedzinami chorego w szpitalu przez osoby bliskie. Odwiedziny te są niezbędne zarówno dla poprawy samopoczucia chorego i przyspieszenia w ten sposób leczenia, jak i dla kontaktu rodziny z lekarzami w celu uzyskania informacji i wskazówek o zdrowiu chorego i jego potrzebach (por. m.in. wyrok SN z dnia 7 października 1971 r., II CR 427/71, LEX; wyrok SA w K. z dnia 23 lutego 2016 r., I ACa 939/15, LEX).

Z podanych powodów sąd orzekł jak w pkt. II ppkt. 1 i 2 wyroku.

Podstawę prawną zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie stanowił powołany już wcześniej art. 481 § 1 i 2 k.c. W przypadku kwoty 530,00 zł sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu, to jest od daty jego wniesienia (28 września 2020 r.). Z kolei w przypadku kwoty 327,90 zł sąd zasądził odsetki od dnia 18 sierpnia 2020 r. Szkodę z tytułu kosztów dojazdów powódka pierwszy raz zgłosiła w dniu 16 lipca 2020 r. (k. 66 akt sprawy), dołączając oświadczenie co do przejazdów z ich spisem. Na wcześniejsze zgłoszenie tej szkody nie wskazuje powódka w żadnym miejscu, a takie zgłoszenie nie wynika także z dołączonych do pozwu dokumentów. W aktach szkody pojawia się dopiero z datą 17 lipca 2020 r. Tym samym skoro było to nowe zgłoszenie, to strona pozwana miała 30 dni na jego rozpatrzenie zgodnie z ogólną regułą z art. 14 ustawy. Termin 30 dni mijał w sobotę 15 sierpnia 2020 r., a więc na podstawie art. 115 k.c. uległ przesunięciu na poniedziałek 17 sierpnia 2020 r. Tym samym odsetki od zgłoszonego roszczenia należne są właśnie od dnia 18 sierpnia 2020 r. – pierwszego dnia opóźnienia w płatności.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione (pkt III wyroku).

Podstawę rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu (pkt IV wyroku) stanowił art. 100 k.p.c., zgodnie z którym dokonano ich stosunkowego rozdzielenia.

Powódka żądała zapłaty kwoty 21 657,90 zł. Sąd uwzględnił powództwo co do kwoty 11 657,90 zł. Tym samym powódka wygrała sprawę w 53,83 %, a strona pozwana wygrała sprawę w 46,17 %.

Powódka poniosła koszty w łącznej wysokości 5985,26 zł, w tym: 1083,00 zł opłata od pozwu, 34,00 zł – opłaty skarbowe od pełnomocnictw, 3600,00 zł – wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, 1268,26 zł – zaliczka na wydatki. Strona pozwana poniosła koszty w wysokości 3634,00 zł, w tym: 34,00 zł – opłaty skarbowe od pełnomocnictw i 3600,00 zł – wynagrodzenie pełnomocnika procesowego. Suma wszystkich kosztów procesu wyniosła więc 9619,26 zł. Z łącznej sumy koszów powódka powinna ponieść 46,17%, a strona pozwana 53,83%. Dlatego też sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1544,05 zł (5985,26 zł – [9619,26 zł x 46,17 %]).

Sędzia Rafał Skowron

Sygn. akt I C 231/20

ZARZĄDZENIE

- odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron

B., dnia 14 września 2021 r.

Sędzia Rafał Skowron